خبرگزاری میراث آریا: یکی از آرزوهای شیعیان و دوست‌داران امیرالمؤمنین (ع) و امام حسین (ع) زیارت بارگاه ملکوتی این دو بزرگوار است و هرساله خیل زیادی از عاشقان برای رساندن خود به این عزیزان راهی عتبات می‌شوند. اما شاید بسیاری از کسانی که برای زیارت امیرالمؤمنین (ع) راهی نجف می‌شوند، نمی‌دانند که خانه‌ای در همان حوالی وجود دارد که سال‌ها محل زندگی رهبر کبیر انقلاب حضرت امام خمینی(ره) بوده است و ایشان در مقطعی که به عراق تبعید شده بودند به مدت ۱۴ سال در این منزل سکونت کردند.

برای رفتن به این خانه که این روزها در آن به روی علاقه‌مندان باز است و در جنوب شهر نجف واقع شده، باید از  شارع‌الرسول گذشت. خیابانی رو به قبله صحن و حرم حضرت امیرالمومنین علی‌ علیه‌السلام که پس از عبور از محله جدیده و گذر از حدود ۴۰۰ تا ۵۰۰ کیلومتر راه کویری به مرز عربستان سعودی به نام «عرعر» می‌رسد و از آنجا مستقیم به مدینه منتهی می‌شود.

به موازات شارع‌الرسول، محله و سوق «حویش» واقع است. یکی از کوچه‌های آن محله، شربه‌ای‌ها نام دارد. شاید وجه تسمیه طایفه مزبور این باشد که اینها سقا بودند. چون کوزه‌های آب را در عراق «شربه» می‌گویند.

کوچه شربه‌ای‌ها به بازار حویش ختم می‌شد. در این کوچه که پهنای آن شاید به اندازه ۲ متر باشد، منزلی را به وسعت حدود ۱۵۰ متر برای اقامت امام اجاره کرده بودند. داخل کوچه که از وسط آن جوی آب باریکی می‌گذرد، بن بست‌های کوتاهی وجود دارد که خانه‌های فرسوده‌ای در آنها بنا شده‌است که خیلی هم تمیز نیستند.

 

ورودی منزل امام (ره) که نمای آن آجری است، با آیه ۳۶ سوره نور تزئین شده و تصاویر بنیانگذار انقلاب اسلامی در جای جای این خانه قدیمی قرار دارد.

خانه امام (ره) که تمام در و پنجره‌های آن چوبی و به رنگ قهوه‌ای است، یک بیرونی دارد و یک اندرونی، بیرونی عبارت است از یک حیاط ۶ در ۳، یک اتاق ۳ در ۳ و سرویس دستشویی، راه‌پله‌ای هم به طبقه بالا می‌رود. البته راه پله آن با راه پله‌های امروزی خیلی فرق دارد و هرکدام از پله‌ها با یکدیگر حدود نیم متر فاصله دارند.

در طبقه دوم یک اتاق بزرگ و دو اتاق هم این طرف و آن طرف به شکل گوشواره‌های آن اتاق بزرگ ساخته شده است. چایخانه این مجموع در قسمت پاگرد بیرونی که محل رفت و آمد مردم، میهمانان، شاگردان، هیات‌ها و شخصیت‌های سیاسی و غیرسیاسی بود قرار دارد.

در پاگرد راه‌پله طبقه دوم محوطه‌ای وجود دارد که در آن سماوری گذاشته‌ بودند و چایی درست می‌کردند. هر وقت امام به طبقه بالا می‌آمدند و جلوس داشتند از این پاگرد، چای بالا می‌بردند. اگر روز بود که مراجعه‌کننده‌ها داخل حیاط می‌نشستند، چای‌ریز، چای را مى‌آورد و پایین به میهمانان می‌داد، یعنی این پاگرد و چایخانه حلقه وصل بین اتاق بالا و حیاط پایین بود. علت اینکه اتاق بالا بزرگ‌تر از پایین بود، پیشرفتگی آن در کوچه بود.کوچه‌های نجف عموما به این شکل دارای سقف هستند به طوریکه اگر سر ظهر که آفتاب مستقیم می‌تابد در کوچه راه بروید، خبری از آفتاب نیست و همه جا سایه است.

 در دو طرف کوچه، طبقه‌های دوم خانه‌ها جلو آمده و به یکدیگر چسبیده‌اند. محوطه مسکونی منزل و به اصطلاح اندرونی، دارای حیاطی حدود ۵ در ۵ است. داخل حیاط دو اتاق وجود دارد که آن اتاق‌ها به هم راه دارند. طرف دیگر حیاط آشپزخانه است و روی آن یک نیم‌طبقه، شامل دو اتاق کوچک ساخته شده است.

در عراق طوری محوطه‌سازی می‌کنند که آدم از توی حیاط بخواهد آسمان را ببیند. مثل اینکه باید از دودکش مانندی به آسمان نگاه کند چراکه اتاق‌های طبقه دوم فضای حیاط را اشغال کرده‌اند، راه‌پله‌ها را هم بسیار باریک در می‌آورند. البته در حال حاضر حیاط خانه امام (ره) با پلاستیک‌های شفاف مسقف شده است.

در همان حیاط نقلی و کوچک درست کنار راه پله یک در کوچک قرار دارد که به آشپزخانه راه داشته و امروز هم بالای سر آن تابلوی مطبخ یا آشپزخانه خود نمایی می کند. 

اما وقتی از در عبور می‌کنید، تنها با یک محیط زیرپله مانند روبرو می‌شوید که به زور یک سینک ظرفشویی در آن تعبیه شده، کنار آن یک گاز رومیزی است، محیط بسیار تاریک است و فقط به اندازه حضور یک نفر جا دارد.

پلکان مارپیچی شما را به اتاق طبقه بالا هدایت می‌کند. در حال حاضر پشت پنجره‌ها پرده‌های نخی ساده آویزان است و فرش‌های کهنه‌ای کف اتاق‌ها پهن است که البته می‌گویند در زمان حیات امام(ره) همین فرش‌ها هم نبوده و اتاق‌ها با گلیم مفروش شده بودند.

بالای هر دری هم یک تابلو قرار دارد که بازدیدکنندگان دقیقا بدانند امام(ره) از کدام اتاق چه استفاده‌ای می‌کرده است. مثلا اتاق ملاقات‌های خصوصی امام، یا اتاق مطالعه و کتابخانه امام.

در بالکن طبقه دوم باز هم یک پلکان مارپیچی دیگر خودنمایی می‌کند که احتمالا به پشت بام راه دارد و در خاطراتی که درباره امام عزیز نقل شده، آمده است که ایشان غروب‌ها حدود نیم ساعت آنجا قدم می‌زده‌اند.

اما شبیه همین پلکان در حیاط و به سمت زیرزمین هم وجود دارد و شما را به سرداب این خانه قدیمی هدایت می‌کند. ظاهرا به دلیل گرمای طاقت فرسای نجف، خانه‌های این شهر از سرداب‌هایی برخوردار هستند که اهالی منزل در ساعات گرم به آنجا پناه می‌برند. البته در حال حاضر در سرداب تصاویر مختلفی از امام در مقاطع مختلف زندگی ایشان نصب شده و مخاطبان را بیشتر با زندگی این اسطوره قرن بیستم آشنا می‌کند.

کسانی که دوست دارند از این خانه بازدید کنند از ساعت ۹ تا ۱۷ می‌توانند به این محل مراجعه کنند و سادگی و صفای منزل مسکونی بنیانگذار کبیر انقلاب اسلامی را در نجف از نزدیک مشاهده کنند.

اینجا شاهد اتاق‌هایی هستیم که بسیار ساده هستند، هیچ چیز اضافی در آنها وجود ندارد و همه چیز هنوز رنگ سفید ساده‌ای به تن دارد. تنها یک میز تحریر کوچک آبی روشن در یکی از اتاق‌ها قرار دارد که امام خمینی(ره) عزیز پشت آن می‌نشسته‌اند و به مطالعه و انجام کارهایشان می‌پرداخته‌اند.

این روزها یک دفتر یادداشت بزرگ روی آن میز قرار داده شده تا عاشقان معمار کبیر انقلاب عاشقانه‌های خود را برای ایشان در این دفتر بنویسند. اما بسیاری از این مراجعه کنندگان به آن دفتر اکتفا نمی‌کنند و دلنوشته‌های خود را روی دیوارهای این اتاق‌ها نوشته‌اند. نوشته‌هایی که همچون گُل بر در و دیوار این خانه رسته‌اند و از صاحب آن تقاضای مهر و محبت و عطوفت دارند که در ادامه می‌توانید بخش‌هایی از آن را ببینید:

 

انتهای پیام/

انتهای پیام/